good morning vietnam

eins og titillinn gefur til kynna þá erum við komin til nam. heimsóknin til laos varð frekar endasleppt en það má ekki misskilja það, þetta er frábært land og eflaust margt að sjá. en eins fáránlega og það hljómar þá erum við í smá "tímaþröng" og ætlum að vera komin aftur til bangkok eftir tvær vikur, vildum því vera búin með smá hring og eyðum því meiri tíma í þessu landi sem var frönsk nýlenda við lok nítjándu aldar.

höfuðborgin í laos, vientiane hafði upp á margt að bjóða og var svona "laid back" bær, og með stolt þeirra í hendi, lao bjórinn, var þrammað um og reynt að venjast hitanum. það besta við bæinn var að enginn vestrænn risi á borð við mcdonalds og kfc hafa fengið að valsa um og setja upp skiltin sín, einhvern veginn er viðmiðunin orðin sú að ef ekki sjást téð skilti á hverju horni þá verður andrúmsloftið allt öðruvísi, svona pínu sveitó (dreng úr húnavatnssýslunni finnst nú ekkert slæmt við það:) en þetta er kannski viðskiptatækifæri, einhver til? kveldi tvö eyddum við í örlítið pöbbarölt sem leiddi okkur á þennan líka fína karókí bar. strákarnir tveir alveg ákveðnir í að taka lagið fyrir þessar 15 hræður, allar innfæddar. efnisyfirlitið var heldur rýrt, tælensk og lao tónlist var í meirihluta en síðasti diskurinn í möppunni var að sjálfsögðu súkkulaði krútt strákabandið, backstreet boys. sem einlægur aðdáandi var sett á track 14 og talið í. björg færðust úr stað og er talað um söngsigur, svo mikinn, að karókíinu var lokað eftir flutninginn og indriði fékk ekki að spreyta sig, déjoðinn (i.e. D.J.) kom bara upp úr sér, "now disco time, no more karókí". síðasta deginum var svo eytt í golfi á eina vellinum þeirra og svamlað í ískaldri lauginni.

eftir að hafa knúsað pínulitla hostelstjórann, sem einnig vildi fá emil póstfangið okkar, flugum við frá vientiane til höfuðborgar víetnam, hanoi. nú var ekkert höfuðborgar rölt heldur pantað í tveggja daga siglingu um halong bay, en hann er á heimsminjalista unesco. þrjúþúsund eyjar, misstórar og háar, standa upp úr þessum ótrúlega fallega flóa. sagan segir að dreki nokkur hafi komið ofan af fjallinu og með halanum hafi hann myndað dali sem fyllst hafi af vatni og einungis topparnir sjást í dag. en nóg úr fróðleikshorninu. þriggja tíma rútuferð var staðreynd kl. sjö morguninn eftir þar sem keyrt var eftir sveitavegi og endalausir hrísgrjóna akrar teygðu sig til beggja handa. ótrúlegt að sjá alla þessa bændur vinna þvílíka erfiðis vinnu og ég sem hélt að bláu tilda kassarnir í hagkaup kæmu að sjálfu sér:) meðallaun bænda hér um slóðir eru 1.800 ísk á mánuði.

um borð í bátinn var farið, hádegismatur snæddur. nokkur stopp gerð á ferðinni um eyjarnar, farið í land á einni þeirra og hellar skoðaðir, róið á kajak og heilsað upp á fiskimennina á flóanum sem búa í kofa skriflum er fljóta á nokkrum bláum síldartunnum. eru samt með hunda sem gæludýr?!? sváfum í bátnum og örlar ennþá á sjóriðu þegar þessi orð eru rituð.
komumst að því hvað felst í heimsreisu.

• sitja á þaki báts í sól og sumaryl með fólki frá öllum heimsálfum, sögur sagðar og skiptst á skoðunum...þetta er heimsreisa.
• finna skítalyktina af sjálfum sér eftir sturtu- og þvottavélaleysi í marga daga...þetta er heimsreisa.
• setja september á fóninn, hugsa til vina og vandamanna heima og að heiman, meðan fegurðin er virt fyrir sér og þeim leyft að vera með...þetta er heimsreisa
• rífast við leigubílstjórann sem neitar að gefa þér rétt til baka, váá hvað 14 krónur er mikið fyrir fólkið í nam...þetta er heimsreisa
• taka út eina og hálfa milljón í hraðbankanum, sem er samt bara 6000 ísk... þetta er heimsreisa.

stefnan er tekin suður á bóginn og reynum að setja myndir við fyrsta tækifæri. þar sem eins árs sonur hostelstjórans hefur kysst okkur góða nótt og vinkað bless, er kominn tími á háttinn.

þetta er róbert elías óskarsson sem ritar frá hanoi - víetnam.