kambódía

komin til kambódíu. mætt kl. 7.20 í angkor wat. gæsahúð.

en byrjum nú þar sem frá var horfið. stríðs þemað var enn í hávegum haft í hcmc. seinni daginn í stórborginni fórum við í ferð í cu chi göngin. þau eru hvað frægust fyrir hlutverk sitt sem skjól fyrir víetnama í stríðinu. æðislegur eldri maður var gæd hjá okkur. barðist sjálfur í stríðinu og gætti nokkurs biturleika og harms í frásögn hans, en samt svo glaður eins og allir víetnamar eru. eins og í stríðsminjasafninu var frásögnin svolítið einsleit, þ.e. bara önnur hliðin á málinu. ekki það að við ætlum að taka einhverja afstöðu, heldur bara að taka þessu öllu með pínu fyrirvara. en aftur að göngunum. einhverjir kynnu að halda að þetta væru hvalfjarðargöngin eða líkt þeim? því er nú fjarri. áður en bandaríkjamenn sprengdu göngin í loft upp með b-52, voru þau um tvöhundruð kílómetrar að lengd og náðu allt upp að landamærum kambódíu. sumsstaðar allt að þrjár hæðir með eldhúsi stofu og herbergjum. já þið lesið rétt og allt neðanjarðar. eftir að robbinn hafði fengið að skjóta af m-16 herriffli fengum við að kynnast göngunum með því að skríða þau þrjátíu metra. búið að túristavæða þau en á stríðstímum voru þau einungis áttatíu * sextíu sentimetrar að stærð. vottaði fyrir innilokunarkennd.

í þessari ferð okkar um heiminn hafa lög og reglur einhvern veginn fokið út í veður og vind. þá erum við aðallega að tala um umferðarreglurnar. ótrúlegt t.d. að koma eldsnemma um morgunn með lest til hcmc, ganga beyglaður út af lestarstöðinni og setjast upp á motorbike með bakpokann á sér og láta skutla sér á hótel. þeir keyra eins og vitleysingar þessir menn og er ekkert verið að splæsa í hjálma eða annað slíkt. hér úir allt og grúir af allskyns vespum og mótorhjólum, gömlum og nýjum, kraftmiklum og kraftlausum. þetta er helsti ferðamáti víetnama og bara í hcmc eru fjórar milljónir hjóla. íbúafjöldi er níu milljónir. það þykir merki um ríkidæmi að eiga bíl, en við kaup á einum slíkum bætist við 25% auka skattur. það gilda engar reglur um fjölda einstaklinga pr. hjól og því ekki óalgeng sjón að sjá stórfjölskylduna þar saman komna, fimm manns á einu hjóli. án þess að hugsa sig um prúttar maður aðeins við kappana og stekkur svo um borð. þeir eru ekkert að stoppa á rauðu ljósi, nei, það er bara vesen. svona þeysist maður um og finnst það lítið mál, reyndar með þá vitneskju bak við eyrað að aðeins þrír látast að meðaltali í umferðinni í hcmc á ári.

gullnareglan fyrir gangandi vegfarendur er að jú, ganga yfir götuna en alls ekki hlaupa. ef gengið er rólega þá sveigja hjólin framhjá en ef þú hleypur, þá sjá þeir þig ekki og keyra þig niður. fyrsta daginn okkar í hanoi stóðum við og horfðum á gangstéttina hinum megin götunnar, hugsuðum að við kæmumst aldrei yfir, því þrátt fyrir bæði umferðarljós og gangbraut þá stoppar enginn. fyrstu skiptin reyndi maður því að vera samferða innfæddum, smá laumufarþegi, en eftir nokkur skipti var þetta hið minnsta mál.

förum enn lengra aftur í tímann, eða til nha trang. staðið til í einhvern tíma að maggan kláraði köfunarprófið sitt svo hún og robbinn (sem kláraði sitt próf fyrir einhverjum árum) gætu skoðað nemó og pabba hans í réttu ljósi. það brást ekki. eftir að hafa lokið skylduköfun í sundlauginni fórum við bæði með bát daginn eftir og akkeri sleppt við eyjuna hon mún. þetta var geggjað í einu orði sagt. skyggni ágætt og þvílíkt líf neðansjávar. gulir, grænir, bláir, röndóttir, bláir og röndóttir fiskar og nemó og fjölskylda að sjálfsögðu mætt. þetta var ótrúlegt að upplifa teiknimyndina á tíu metra dýpi svona ljóslifandi. prófið þreytt þegar við komum í land og útskrifast með ágætis einkunn. nú bíður sjórinn okkar í tælandi með gulum, grænum, bláum, röndóttum, bláum og röndóttum sjávarverum.

ef einhver er á leið til nam og vill kafa þá mælum við eindregið með octapus divers í nha trang.

flugum svo frá hcmc til siem reap í kambódíu í gærkvöldi. leigubílstjórinn okkar ágætur í ensku en kunni samt ekki að lesa. stýrið hægra megin en samt hægri umferð. ákveðið að hann skyldi vera "einkabílstjórinn" okkar daginn eftir og keyra okkur um stærsta trúarhof í heimi, angkor wat. kambódía er hvað þekktust fyrir téð hof og pol pot, sem leiddi khmer keisaraveldið áfram í einni af verstu byltingum heimsins á árunum 1975-1979. um tvær milljónir manna voru pyntuð og drepin, aðallega menntað fólk og þeir sem töluðu annað tungumál. landið er enn að ná sér og fólk hvatt til að hugsa um morgundaginn í stað gærdagsins, því ekki fyrir svo löngu síðan var enginn morgundagur. sama hvað gengur á og hvað hlutirnir voru hræðilegir þá byggðu þeir angkor wat og enginn tekur það frá þeim. þetta stolt þeirra er allsstaðar. það er bjór, sígarettur, hótel, veitingastaðir, angkor þetta og angkor hitt. því var ekki úr vegi að koma við og skoða þetta undur. þeir sem hafa séð láru croft - the tomb raider, hringja kannski bjöllum. bregður fyrir í þeirri mynd. að svitna úr hita kl. 7.20 í morgun með þetta fyrir augum var tja, undarlegt.

það er ekki skrítið að angelina hafi ákveðið að taka barn með sér héðan, en þau eru svooooo sæt. þrátt fyrir að vera ofboðslega skítug og nánast í engum fötum þá bráðnar maður.

takk fyrir kveðjur allir og meil, meira svoleiðis takk. söknum ykkar.

ps. daggarafjölskylda,væri ekki ágætt að senda smá emil um árshátíðina og láta kannski nokkrar myndir fljóta með. skiljum ekki alveg hvernig þetta gat farið fram svona án okkar:)

annars er spenningur farinn að magnast, aðeins nokkrir dagar í hitting hólavegsfjölskyldunnar (nema einn legg, hnuss) í bangkok. 4 dagar, counting...